Category Archives: Εσώ-λογοι

Πρέπει να ήταν χειμώνας του 1998. Αμέσως μόλις πέρασα και το τελευταίο δικό του μάθημα στη Σχολή, κάθισα και του έγραψα ένα γράμμα (γράφαμε ακόμα επιστολές στο χαρτί εκείνο τον καιρό˙ δεν είχαμε email). Ήθελα να γράψω σ’ αυτό μου … Continue reading →

Μετράμε συνήθως τον χρόνο με επιτυχίες ή με αποτυχίες. Περνάνε τα χρόνια και συνέχεια σκεφτόμαστε: Πόσα πέτυχα; Τι θα ‘θελα να έχω πετύχει; Πού λοξοδρόμησα; Πώς μπορώ να αλλάξω; Οι παλαιότεροι βεβαιώνουν πως έρχεται κάποια στιγμή –στη μέση ηλικία άραγε, … Continue reading →

Ο Ντόναλντ είναι καρτούν («Ντάναλντ» το προφέρουν οι όμοιοί του). Όπως κάθε καρτούν, ζει στην παρδαλή επιφανειακότητα˙ χάρτινη αυτή, χάρτινος κι αυτός. Το τσαλάκωμα, το μουντζούρωμα και η βραχυβιότητα της φθοράς είναι τα βασικά του ιδιώματα. Ο Ντόναλντ είναι καρτούν. … Continue reading →

Όχι, δεν γίνεται, δεν γίνεται να μπορούμε να συνεχίζουμε τη ζωή μετά από αυτό το βλέμμα. Δεν γίνεται να μπορείς να κοιμηθείς, να μπορείς να ανασάνεις. Δεν γίνεται… Δεν γίνεται, Θεέ μου, σ’ αυτό τον κόσμο που έφτιαξες Εσύ, να … Continue reading →

Θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να γράψω ένα κείμενο που να αντιτίθεται σφόδρα στη νέα κυβέρνηση — στις πρώιμες αντιφάσεις της, πριν ακόμα σχηματιστεί, στον ακραίο λαϊκισμό που την έφερε στην εξουσία, στον άστοχο συμβολισμό που καλλιεργεί, καλλιεργώντας μαζί … Continue reading →

Κάθε πρωτοχρονιά, ή μάλλον λίγο πριν και λίγο μετά (σε στιγμές που καταλαγιάζει η ανεμοζάλη των προετοιμασιών ή το άχθος του εορταστικού κορεσμού), αναδύεται από μέσα μας το έλλειμμα: αν είχα κι άλλο χρόνο για τα παιδιά μου… πόσα ψέματα, … Continue reading →

Πλανιέται στον αέρα κάτι σαν πληγή. Για κάποιο λόγο αδυνατείς να βρεις ελπίδα ν’ ακουμπήσεις. Όλος ο κόσμος μια απέραντη αντάρα. Τον χορό σέρνουν οι κραυγές των τζιχαντιστών — αταβικές ορμές για αίμα και εκδίκηση. Ένας πλανήτης που πληθυσμιακά φουσκώνει … Continue reading →

Είχα έντεκα χρόνια να πάω στη Σιμωνόπετρα. Αβυσσαλέο χρονικό διάστημα, αν υπολογίσει κανείς πως σ’ αυτό το αγιορείτικο μοναστήρι πέρασα μεγάλο (ποιοτικά) κομμάτι της νεότητάς μου… Στη Σιμωνόπετρα πρωτοπήγα το 1987. Από τότε μέχρι το ’93 πήγαινα κάθε καλοκαίρι. Από … Continue reading →