Όχι, δεν γίνεται!

Το κοριτσάκι από τη Συρία που μπέρδεψε την κάμερα με όπλο και «παραδόθηκε»…

Όχι, δεν γίνεται, δεν γίνεται να μπορούμε να συνεχίζουμε τη ζωή μετά από αυτό το βλέμμα. Δεν γίνεται να μπορείς να κοιμηθείς, να μπορείς να ανασάνεις. Δεν γίνεται…

Δεν γίνεται, Θεέ μου, σ’ αυτό τον κόσμο που έφτιαξες Εσύ, να μη λιώνει η φωτογραφική μηχανή, μπροστά σε ένα τέτοιο βλέμμα. Δεν γίνεται να μην ξασπρίζει ολότελα το μάτι του φωτογράφου, να μην τυφλώνεται για πάντα. Δεν γίνεται να βλέπω εγώ αυτή την εικόνα και να μην καίγονται τα δικά μου τα μάτια. Δεν γίνεται να σπάμε έτσι μέσα μας κι ο κόσμος να μένει ίδιος. Δεν γίνεται…

Δεν γίνεται να μην μπορώ να καταθέσω κάπου την ανθρώπινη ταυτότητά μου — δεν τη θέλω, γιατί να την έχω; Όταν υπάρχει αυτό το βλέμμα —είναι η κόρη μου σ’ αυτά τα μάτια, τ’ ακούς;… η κόρη μου!— όταν υπάρχει αυτός ο τρόμος σε μια παιδική ψυχή, δεν γίνεται να θέλουμε να παραμένουμε άνθρωποι…

Κι Εσύ, πώς τ’ αντέχεις όλα αυτά; Αν κομματιάζομαι εγώ και δεν με χωρά ο τόπος, τη δική Σου οδύνη ποιο σύμπαν μπορεί να τη χωρέσει; Ήξερες τάχα τι πληγή θα κατάφερνε στην άπειρη ευσπλαχνία Σου, εκείνο το δώρο της ελευθερίας που θέλησες για μας;

Δεν τη θέλουμε την ελευθερία άλλο. Δεν γίνεται να ζούμε πλέον μ’ αυτή. Όχι μετά απ’ αυτό το βλέμμα… Πάρτην και κάντη στάχτη. Κάνε κι εμάς στάχτη. Δεν αξίζουμε. Ποτέ δεν αξίζαμε…