Αλέξη, μ’ ακούς;

Θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να γράψω ένα κείμενο που να αντιτίθεται σφόδρα στη νέα κυβέρνηση — στις πρώιμες αντιφάσεις της, πριν ακόμα σχηματιστεί, στον ακραίο λαϊκισμό που την έφερε στην εξουσία, στον άστοχο συμβολισμό που καλλιεργεί, καλλιεργώντας μαζί του και την εμφυλιοπολεμική πόλωση, εις βάρος των παιδιών μου…

Ή, από την άλλη πλευρά, θα ήθελα να έχω τη δυνατότητα να γράψω ένα κείμενο, που να συντάσσεται ακέραια με τη νέα κυβέρνηση — να αναγνωρίζει τη φρεσκάδα της, να συστρατεύεται, για χάρη των παιδιών μου, με την αγνότητα των προθέσεων, την εκπεφρασμένη βούληση να συγκρουστεί με άνομα συμφέροντα και να υπερασπιστεί αδικημένους, τσακισμένους απ’ την κρίση συμπολίτες.

Μα δεν έχω τη δυνατότητα, ούτε το σθένος. Νιώθω πως η αντιδραστικότητα κι η επιθετικότητα κουβαλά έναν αρνητισμό που σπαταλά άδικα τις δυνάμεις μου, με εξουθενώνει. Κι είμαι αρκούντως πονηρεμένος, ώστε να ‘χω απολέσει την αρετή της ενθουσιώδους αυτοπαράδοσης σε “αγνές προθέσεις”. Κι έτσι, σκορπάω πριν ξεκινήσω να γράφω…

Ανήκω σε κείνο το κεντρώο κομμάτι των βουβών ανθρώπων, που βλέπουν, κρίνουν, έχουν άποψη, αλλά αναγνωρίζουν συνάμα πως ξέρουν πολύ λίγα από εκείνα που απαιτούνται για να έχουν σωστή θέα, ευθύβολη κρίση, ισορροπημένη άποψη. Όλοι εμείς, που αρνούμαστε στον εαυτό μας (όχι πάντα, μα τις περισσότερες φορές) τις μονοκόμματες εξάρσεις, τους φανατισμούς και τις προπέτειες, ζούμε τις διαψεύσεις ή τις ελπίδες μας συγκρατημένα και βουβά — ανέστιοι, αστρατώνιστοι, μόνοι. Εμείς δεν λιγώνουμε ούτε με πατριωτικά εμβατήρια και θούριους, ούτε με στεφάνια στην Καισαριανή και γαρίφαλα σε σφιγμένες γροθιές… Οι δεξιοί μάς λένε “μετριοπαθείς” για να μας εκμεταλλεύονται, κι οι αριστεροί “απολιτίκ” για να μας αποφεύγουν…

Εμείς οι λίγοι ή πολλοί, της συστολής πολίτες, κεντρώοι, που απορούν με τις αντικρουόμενες μέσα μας δυνάμεις,  ελπίζουμε, Αλέξη, (είτε σε ψηφίσαμε είτε όχι) η κυβέρνησή σου να πετύχει ό,τι καλύτερο μπορεί γι’ αυτό τον τόπο.

Εμείς δουλεύαμε γι’ αυτό τον τόπο, πριν έλθεις στα πράγματα, Αλέξη. Θα δουλέψουμε μαζί σου, μ’ όλη μας την ψυχή, για όποιο “καλό” αντέχουν τα χέρια μας και καταλαβαίνει το μυαλό μας. Και θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε κι όταν θα μας αφήσεις μόνους, για να καταπιαστείς απερίσπαστος με τον μύθο της υστεροφημίας σου…

Γιατί σ’ αυτή τη χώρα μεγαλώνουν τα παιδιά μας, Αλέξη. Κι ένα ασυννέφιαστο καταφύγιο για την παιδικότητά τους, είναι ό,τι όλο κι όλο θέλουμε να αφήσουμε ως ίχνος από το διάβα μας σ’ αυτή τη ζωή…