Κάθε πρωτοχρονιά, ή μάλλον λίγο πριν και λίγο μετά (σε στιγμές που καταλαγιάζει η ανεμοζάλη των προετοιμασιών ή το άχθος του εορταστικού κορεσμού), αναδύεται από μέσα μας το έλλειμμα: αν είχα κι άλλο χρόνο για τα παιδιά μου… πόσα ψέματα, υπεκφυγές και υποκρισίες μάζεψα πάλι μέσα μου ολοχρονίς — και πόσες μένει να μαζέψω εκ νέου… αν ήμουν άλλος άνθρωπος από αυτό το αποκρουστικό ον που είμαι… πόσα βιβλία συσσωρεύω και μένουν αδιάβαστα… χάνομαι από του φίλους, πρέπει να επανορθώσω… αν έχανα επιτέλους τα κιλά που θέλω, αντί να παίρνω κι άλλα κάθε χρόνο… γιατί να είμαι τόσο οκνηρός, τόσο “λίγος”, τόσο ανεπαρκής… πάλι χρέη, πάλι φτωχός… έχω χρόνο μπροστά μου; ή θα με χτυπήσει ό,τι χτυπάει κάθε τόσο τους διπλανούς μου και θα μαυροντυθεί η συμβία μου;… κι ο κόσμος γύρω; θα παραμείνει σταθερός όπως τον ξέρω, ή θ’ αρχίσει να στροβιλίζεται έτσι που να μην ξέρω “που πατώ και που πηγαίνω”; και τα παιδιά μου πώς θα τα μεγαλώσω;…
Κάθε χρόνο διαχειριζόμαστε το προσωπικό μας έλλειμμα. Ανεπίγνωστα, σιωπηλά, σκυφτά. Και κάθε πρωτοχρονιά, στην τελευταία γωνιά του χρόνου που φεύγει και στην πρώτη αυτού που έρχεται, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το έλλειμμα. Τότε μόνο το συνειδητοποιούμε (αν είμαστε τυχεροί), τότε αποκτούμε επίγνωσή του.
Το προσωπικό έλλειμμα δεν νικιέται. Τα κενά μας δεν αναπληρώνονται, δεν γεμίζουν. Κι οι χρόνοι γυρνάνε σαν τους δεκάδες κύκλους που ‘χει μέσα της η δίνη. Μα αυτό δεν είναι η απαισιόδοξη οπτική…
Ο άνθρωπος είναι το έλλειμμά του. Δεν υπάρχει κάποια άλλη ταυτότητα έξω απ’ αυτό. Είμαστε άνθρωποι, όσο διαχειριζόμαστε τα ελλείμματά μας. Υπό μία προϋπόθεση: να τα διαχειριζομαστε ευχαριστιακά, δηλαδή κατανοώντας πως δεν μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς αυτά και πως η ίδια η ζωή έχει νόημα, επειδή υπάρχουν αυτά. Διότι πληρότητα είναι η απόσταση που θα μας χωρίζει πάντα απ’ ό,τι ονειρευόμαστε. Σ’ εκείνο το μεσοδιάστημα, στο “μεταξύ” που μας χωρίζει απ’ όσα ποθούμε και που κυριαρχείται από το προσωπικό μας έλλειμμα, εκεί φωλιάζει η πληρότητα!
Πάμε πάλι ξανά. Για μία ακόμη χρονιά. Και δόξα τω Θεώ!
VASSILIS ARGYRIADIS 