Πλανιέται στον αέρα κάτι σαν πληγή. Για κάποιο λόγο αδυνατείς να βρεις ελπίδα ν’ ακουμπήσεις.
Όλος ο κόσμος μια απέραντη αντάρα. Τον χορό σέρνουν οι κραυγές των τζιχαντιστών — αταβικές ορμές για αίμα και εκδίκηση. Ένας πλανήτης που πληθυσμιακά φουσκώνει ολοένα. Αυτή η ραγδαία πληθυσμιακή αύξηση και η εκμετάλλευση της Ανατολής και του Τρίτου Κόσμου από τη Δύση, είναι η βασική αιτία πίσω απ’ όλη αυτή την αντάρα. Άγριες συγκρούσεις, μετακινήσεις πληθυσμών, κύματα προσφύγων, εδαφικές διεκδικήσεις: συμπτώματα ενός κόσμου που ασφυκτιά κάτω από την πίεση του υπερπληθυσμού του και της άνισης κατανομής του πλούτου. Που θα βγάλει όλο αυτό;
Στην Ευρώπη, ο μισός πληθυσμός της ηπείρου θα είναι μουσουλμανικός μέχρι το 2050 (έτσι λένε οι στατιστικές). Ποια μουσουλμανική απόχρωση θα επικρατήσει; Αυτή της αγριότητας και της βίαιης κατίσχυσης; Αυτή της φιλειρηνικής ενσωμάτωσης, που παλεύει για ευημερία και ισότητα; Και πώς θα αντέξει οικονομικά ο παλιός κόσμος το κόστος του νέου, που ολοένα αναδύεται; Οι συλλογικές προσαρμοστικές ικανότητες των κοινωνιών μας υπολείπονται ακόμα σημαντικά από εκείνον τον βαθμό που απαιτείται, προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε τα προβλήματα και την ταχύτητα διόγκωσής τους (πόσο μάλλον να επιχειρήσουμε αποτελεσματικές λύσεις…). Πού θα βγάλει όλο αυτό;
Στην Ελλάδα μοιάζει πως χτυπήσαμε πια τοίχο. Η κυβέρνηση επιχειρεί σπασμωδικά να αρπάξει από τη μεσαία τάξη (την κάτισχνη οικονομικά) ό,τι έχει απομείνει από το παλιό της λίπος. Μένει στο τέλος να φορολογήσει και τον αέρα που αναπνέουμε. Κι όλα αυτά, για να μην αλλάξουμε τις δομές που επιτέλους πρέπει να αλλάξουν… Κι όταν κάτι πάει να γίνει για να αλλάξουν οι εθισμοί (να ενέσουμε στον δημόσιο βίο κάποια απειροελάχιστα ml αξιολόγησης), το ακυρώνει ο άλλος πόλος της συντεχνιακής οπισθοδρόμησης: η αντιπολίτευση. Κι ο δρόμος είναι αδιέξοδος. Τον Φεβρουάριο θα έχουμε μάλλον εκλογές, με βασικά διακυβεύματα τον γκρεμό και το ρέμα… Πού θα βγάλει όλο αυτό;
Κι η τεχνολογία καλπάζει. Κάνει την κάθε μας μέρα να μοιάζει αλλόκοτα διαφορετική από την προηγούμενη. Οι στιβαδικές αλλαγές που μπορεί να επιφέρει η τεχνολογία στην παγκόσμια οικονομία, από μέρα σε μέρα, είναι ολότελα απρόβλεπτες. Αυτοκρατορίες χτίζονται και γκρεμίζονται μέσα σε χρονικά διαστήματα απρόβλεπτα μικρά, με συνέπειες απρόβλεπτα οδυνηρές, που απλώνονται σε γεωγραφική έκταση απρόβλεπτα μεγάλη — πρωτοφανές στην ανθρώπινη ιστορία, τρομακτικό. Ούτε για τέτοιες αλλαγές είμαστε αρκούντως προετοιμασμένοι, επαρκώς προσαρμοστικοί. Πού θα βγάλει όλο αυτό;
Πλανιέται στον αέρα κάτι σαν πληγή.
Κι έχω μια άγρια περιέργεια —σχεδόν αρρωστημένη— πόσο βαριά θα μας ματώσει…
VASSILIS ARGYRIADIS 