Συνέβη στις ελληνικές φυλακές. Συνέβη… πάντα!

Ένας βαρυποινίτης, ένα αγρίμι, παλεύει μάταια να πάρει άδεια για να πάει να δει την άρρωστη μάνα του. Έχουν και τ’ αγρίμια μάνα…

Ένας οικογενειάρχης δεσμοφύλακας αφήνει κάποιο πρωινό τα ζεστά σεντόνια του. Ντύνεται τη στολή του και πηγαίνει να πιάσει βάρδια. Πίσω του γυναίκα και παιδιά.

Το αγρίμι αναδεύεται στο κλουβί του, φουντώνει για το χαμένο εξοδόχαρτο. Αρπάζει ένα αυτοσχέδιο μαχαίρι και μαχαιρώνει τον οικογενειάρχη στον λαιμό… «Θα πάρω έναν από σας μαζί μου», φωνάζει… Μαζί του, πού;

Ο φονιάς μεταφέρεται σε άλλες φυλακές.

Ο σκοτωμένος ξαπλώνεται σ’ ένα ξύλινο κασόνι. Κηδεύεται μέσα στη σιωπή. Ολόγυρά του, γυναίκα και παιδιά και αδέλφια και αγαπημένοι. Η ζωή έχει αγαπημένους. Ο θάνατος έχει μόνο θύματα.

Στις νέες φυλακές υποδέχονται το αγρίμι οι νέοι του δεσμοφύλακες. Πριν το πάνε στο κελί του, το κατεβάζουν σε ένα υπόγειο. Μπαίνουν μαζί του κάμποσοι απ‘ αυτούς — πόσοι να ‘ταν; Πίσω τους η πόρτα κλειδώνει…

Οι τοίχοι σ’ εκείνο το υπόγειο έχουν ακόμα πάνω τους αίματα. Δεν ξεπλένονται αυτά. Μένουν ανεξάλειπτα. Σαν το σημάδι του Κάιν.

Μέσα μου παλεύει μια δύσπνοια.

Σηκωτό τον μεταφέρουν στο κελί του. Εκεί, το αγρίμι πετάει τα ρούχα από πάνω του. Μένει γυμνός, όπως τον γέννησε η μάνα του — ήθελε τα μάτια της να δει…

«Φέρτε μου σκοινί να κρεμαστώ», λέει τώρα. Δεν τη γδύνεσαι την απόγνωση. Πηχτή στο γυμνό κελί, κατάσαρκα κολλημένη στο γυμνό κορμί.

Η δύσπνοια γίνεται κόμπος. Ο κόμπος, πνίγος.

Ξαπλώνει. Σκεπάζεται με μια κουβέρτα.

Και πεθαίνει.

Πίσω από μια ανοιχτή εφημερίδα, πάνω από ένα tablet, μπροστά σε μια οθόνη, διαβάζω τον παμπάλαιο μύθο. Στο στήθος πνίγος, στο λαιμό κόμπος, στο μέτωπο το σημάδι…

Εκεί πάνω, θέλω τις ψυχές τους να ‘χουν ήδη ανταμώσει. Θέλω μιαν απέραντη αιωνιότητα να φέρνει αέρα καθαρό από ‘να ανοιχτό ορίζοντα κι οι ψυχές τους να ‘χουν φιλιώσει. Κι έτσι αγκαλιασμένες, να παιχνιδίζουν σαν μωρά ενός έτους, κουβαριασμένες, στα πόδια του πατέρα τους. Έτσι τις θέλω…